Nga David Wallace, The Guardian

Asgjë mesa duket nuk do të jetë e mjaftueshme. Dhe nuk mund të jetë kurrsesi pasi ndryshimi i klimës ka ndryshuar të gjithë botën dhe rritja e temperaturave ka sjellë katastrofa të shumta natyrore.

Ne po mësojmë këtë verë se edhe vendet më të zhvilluara janë të papërgatitura, në fakt askush nuk është. Kjo ishte ajo që Sadiq Khan, kryebashkiaku i Londrës, u përpoq të shpjegonte kur Londra u përfshi nga përmbytjet dhe ky është  raporti vjetor i Met Office për situatën klimatike në Mbretërinë e Bashkuar, i cili nxori në pah zbuloi se klima e butë britanike ishte tashmë një relikt i një epoke që i përkiste të shkuarës.

Grupi për Krizat Klimatike, i udhëhequr nga Sir David King, deklaroi kohët e fundit se nivelet e gazrave serë ishin tashmë aq të larta sa që parashikonin një “të ardhme të pasigurt për njerëzimin”. “Asnjë vend nuk është i sigurt,” tha King, duke provokuar një sërë reagimesh.

Reagimet janë të drejta, por në thirrjet e tyre për narcizizmin lokal për ndryshimet klimatike, ata gjithashtu eliminojnë dallimet e mëdha në kapacitetet e vendeve të botës për t’iu përgjigjur asaj që po vjen, raporton abcnews.al

Kjo është arsyeja pse ndoshta ngjarja më e tmerrshme e motit ekstrem të kësaj vere, madje edhe më shumë se kupola e nxehtësisë në Paqësor, ishte përmbytja në provincën Henan  Kinë, ku infrastruktura e kohëve të fundit ka shkaktuar pakënaqësi në të gjithë botën perëndimore.

Sipas të dhënave, 99 persona humbën jetën nga përmbytjet, për të mos përmendur miliona pula dhe bagëti të tjera. Në Henan, siç u tha, 2.59 milion hektarë u  dëmtuan si pasojë e përmbytjeve.  kostoja e katastrofës, sipas vlerësimeve ishte më shumë se 14 miliardë dollarë (10.7 miliardë), nga të cilat vetëm një pjesë e vogël do të mbulohet nga sigurimi.

Të gjitha këto fatkeqësi janë më pak ndëshkuese dhe shkatërruese sesa mund të kenë qenë disa breza më parë, por ato tregojnë se pavarësisht përparimeve të shumta, edhe infrastruktura e botës –ajo që është ndërtuar nga njeriu apo edhe nga natyra- po dështon.

Tashmë, planeti është më i nxehtë – me 1.2C ose 1.3C  rritje të temperatuave më shumë. Si specie, gjithçka që dimë deri më sot – historia, bujqësia, kultura, politika, gjeopolitika  – është rezultat i kushteve klimatike.

Është sikur ne të jetojmë në një planet tjetër, me  klimë të ndryshme, dhe tani po përpiqemi të përcaktojmë se cilat aspekte të qytetërimeve që kemi sjellë me vete mund të mbijetojnë dhe çfarë do të duhet të ri-formësohet.

Fjala e duhur  në gjuhën popullore klimatike është “përshtatje” dhe ka qenë, për disa dekada, një fjalë që është cilësuar më shumë si një alternativë ndaj dekarbonizimit të shpejtë dhe jo partner i nevojshëm humanitar.

Projekti për të mbrojtur njerëzimin nga ndikimet e një klimë edhe më të qëndrueshme mund të rezultojë më i madh sesa projekti i stabilizimit të tij, i cili na ka shqetësuar për dekada të tëra.

Fatkeqësisht, deri në këtë pikë, ndërsa vdekshmëria nga fatkeqësitë natyrore ka rënë në mënyrë dramatike gjatë 100 viteve të fundit,  përshtatja ndaj ndikimeve klimatike nuk ka qenë diç e kemi pritur.

Aktivistët tregojnë për sistemet mahnitëse të menaxhimit të përmbytjeve në Holandë, por sistemet prej 14 miliarda dollarësh të ndërtuara në New Orleans që nga Uragani Katrina në 2005 nuk mbrojnë sot nga uraganët e kategorisë së pestë.

Sfidat do të rriten, në disa raste në mënyrë eksponenciale, por projekti për tu përshtatur  është një  pamje negative e të gjitha ndikimeve që shkencëtarët na kanë paralajmëruar.  Brenda disa dekadave të ardhshme do të kemi: rritje të temperaturave, të nivelit të detit, zjarreve dhe përmbytjeve të lumenjve, kriza të migrimit dhe ekonomike , konflikte dhe kolapsin e shteteve.

Por rritja e nivelit të detit është më e lehtë të përcaktohet. Ndikimet e tij më dramatike  janë më të ngadalta gjatë shekujve, duke u dhënë brezave kohë të përshtaten. Vende të tilla si Bangladeshi ose Mianmar, ndoshta do të fokusohen në sistemet e alarmit nga përmbytjet, bunkerët konkretë dhe një menaxhimi më të mirë.

Rënia e nivelit të vdekshmërisë gjatë valëve të nxehtësisë në disa pjesë të Europës ka treguar se ekzistojnë disa zgjidhje të mundshme për atë problem. Ato përfshijnë qendra më të përhapura të ajrit të kondicionuar dhe ftohjes publike; informacione më të qarta dhe fushata për pirjen e ujit; dhe ripunimin e elementeve të infrastrukturës urbane, të tilla si asfalti dhe tjegullat e zeza, të cilat amplifikojnë temperaturat e larta.

Nëse këto masa do të funksionojnë gjithashtu në pjesë shumë më të varfra të botës, pasi nxehtësia ekstreme është e përditshme dhe jo sezonale, mbetet për t’u parë. Tokat bujqësore nuk mund të zhvendosen aq shumë, por të korrat mund të modifikohen gjenetikisht për të lulëzuar në botën e re.

Në teori, biznesi i lëndëve djegëse fosile mund të zëvendësohet nga plantacione që kanë nivele të ulëta të dioksidit të karbonit, si industriale ashtu edhe “natyrore”.

Por mbjellja e pyjeve në një shkallë të gjerë për të ndryshuar në mënyrë domethënëse trajektoren e karbonit të planetit, për shembull, mund të rrisë çmimet e ushqimit me 80%.

Sipas një analize, ripyllëzimi mund të kërkojë një sipërfaqe toke rreth pesë dhe 15 herë më të madhe se Teksasi. Edhe në skenarin më optimist, miliarda tonë karbon duhet të eliminohen nga ajri çdo vit dhe të ruhen diku.

Këto masa janë të rëndësishme por nuk janë një mënyrë për të shmangur zgjedhjet e vështira. Ato janë përpjekja e  fundit  për të përmirësuar klimën.  Kjo është pamja e botës së re. Ose do të jetë, nëse jemi me fat, duke u angazhuar po aq për ndërtimin e botës sa edhe për shpëtimin e saj.